Author: hans

Na 2 dagen relaxen op de luxe, welverdiende camping du municipale in Frankrijk, heb ik weer de energie en moed bij elkaar geraapt om het reisverslag van 2 dagen geleden te schrijven. Het was zoals de rest van de Alpen weer eens klimmen en afdalen over o.a. een weg die de D66 heette, maar ditmaal was er een uitzonderlijk hoge berg: le col de Menée. Deze was een taaie rakker om te overwinnen, maar door Alexander Pechtold kon ik steeds op de cruciale momenten weer doortrappen. Die ouwe zakkenwasser bleef in mijn oor zijn politiek slogan fluisteren: en nu VOORUIT.
Verder waren de 2 dagen relaxen vol met grandioos uitzicht over de camping, zowel de natuur als les madamoiselles. Ook was er een heerlijk zwembad en een hippieterras waar flink wat bier genuttigd werd.

 

De coureurs: Sacha in de rode trui van meest aanvallende renner, Hans in de blauwe trui van beste veteraan en Tim in de witte trui van beste jongere.

 

De etappe met de col de Madeleine. 20 bochten naar de top, met stijging van 10% en meer.

    

De beslissende demarrage waar de koers hard gemaakt wordt. Sacha neemt hier definitief afstand en zet de concurrentie op een half uur en meer. Hier is het klassement op zijn kop gezet. Tim probeert te redden wat er te redden is, Hans probeert Tim nog als luitenant te gebruiken, maar moet het hoofd buigen en gooit de handdoek.

 

Het podium na de beslissende etappe in deze tour. De verliezers erkennen hun nederlaag en buigen respectvol hun hoofden voor de Alpenkoning Sacha Schraven. Hij verwisselt de rode trui van de meest aanvallende renner voor de gele trui van leider in het klassement.

Hier wordt de winnaar meegenomen en van de berg afgegooid.

Vandaag hoog in de Alpen de weg van Gap naar Grenoble gefietst. Dat is wel heel erg zwaar. Zo zwaar dat de camper het bijna niet meer trekt. Ook komen vrachtwagens hier nauwelijks omhoog. Daarom hebben we maar iets van 35 kilometer gereden en staan we halverwege Grenoble bij Corps op een camping. We zijn hier vlakbij de Alpe d’huez, de Col de la Croix de Fer en meer van die bekende cols van de tour de France. Het is koud hier s’nachts.
Sacha heeft ondertussen stevig de gele trui gepakt. Hier in het hooggebergte heeft hij mij op een half uur gereden en Tim op een kwartier. Maar er komen nog genoeg vlakke etappes in de laatste week dus dat kan nog spannend worden.

In onze queste als fietspelgrims hebben we onze heilige missie voltooid: na het fort van Parceval gevonden te hebben in de wouden van Oostenrijk, gebouwd tegen de rotsen in een bocht van de wild stromende Inn, hebben we in Frankrijk aan het Lac de Serre-Porçon de kapel gevonden waar de heilige graal verborgen is. In dit turquoise meer ligt een klein eilandje met een kappelletje. Hier heeft Lancelot du Lac de Graal naartoe gebracht. Hij kwam hier vandaan.
Nu rest ons slechts de terugreis. Deze zal echter nog vol gevaren en avonturen zijn. Wilde wouden, steile hellingen, gevaarlijke afdalingen en vreemdelingen die naar ons loeren en verwilderde blikken toewerpen.

 

 

Na een paar dagen zon, strand en dames was het tijd om hedonistisch te handelen, we gingen weer op die fiets. Gelukkig waren de spieren in de loop van tijd weer hersteld en kon er de volle 100% worden gegeven. Dat was ook wel nodig, want onze route begon met een ongeveer 30 km lange klim over de Col de Madelaine. Tijdens de klim begon het steeds harder te regenen en alsof dat nog niet genoeg was, kwam er een zeer stevige, gure wind bij kijken, waar ik voor sleeptouw mocht spelen. Deze combinatie was zeer koelbloedig. De minstens 20 lange slingerbochten veinsden dan ook al onze opgespaarde energie. Maar toen we eenmaal de top bereikten kregen we een respecterende reeks duimpjes omhoog door voorbijrijdende italiaanse rakkers en toen was de redding nabij, er werd een apre-skihut gespot. Gelijk toen we binnenstapten werden we verwarmd door de gezellige sfeer en personeel. Tim graaide gelijk een playboy van de tafel, om vervolgens gelijk op zijn vingers getikt te worden door de serveerster. Onze serveerster bleef ons maar volstoppen, toen we een zooitje croissants ophadden kwam ze gelijk al met appeltaart en andere lekkernijen aanzetten.
Helaas stond Wim niet ver van de apre-skihut en moest erg lang in de kou op ons wachten met de soep die al geserveerd stond, terwijl wij ons liepen vol te vreten met zoetigheid.

Daarna was het de beurt van de afdaling.
Los van het geweldige, gigantische uitzicht is er niet veel te vertellen over het fietsen (behalve als het interessant wordt gevonden hoe banden kapot gaan en worden opgepomd). Vooral omdat we het laatste stuk in de camper hebben meegereden.
Dus ik laat de hieronderstaande foto’s voor me spreken.

Nog steeds aan het Gardameer. Nu aan de zuidkant bij Sirmione. Deze kant is mooier met een ruimer zicht op het meer. Het water en het weer is warmer. Verona zijn we niet ingegaan, de Via Claudia Augusta hield op bij  Bussolengo. We hebben nog op de weg gereden naar Verona, maar daar was erg veel stinkend autoverkeer. Vreselijk. Bovendien was het al 18.00 uur. Heel verstandig zijn we dus maar omgedraaid terug richting Gardameer. 123,68 km gefietst, 20,5 gemiddeld. Flink moeten klimmen op hellingen van 10% en meer. Het bleek lastig Torbole uit te komen. We klommen eerst naar hetzelfde boerenpad waar we een nacht daarvoor in het donker levensgevaarlijk heel steil naar beneden waren gekomen over betonplaten, maar besloten dat niet verder te volgen; veel te steil en hobbelig. We moesten dezelfde weg terug om vervolgens een zeer zware klim te maken naar Nago. Daarvandaan konden we gemakkelijk verder richting Rovereto om weer op de Via Claudia Augusta te komen. Die was tot nog toe voornamelijk naar beneden, maar nu zaten er flinke bergjes tussen. Het zwaarste van klimmen is de constante druk op de bovenspieren van de bovenbenen. Met 10% of meer moet je contstant druk op de pedalen houden, anders val je stil. Dat en de aanslag op je hele lichaam natuurlijk. Het valt me mee dat ik niet omgevallen ben met een hartaanval. Het voelde af en toe alsof dat ging gebeuren.

Vandaag gaan we naar de Middellandse zee in de buurt van Genova (Genua). Heb wel weer zin in een stukje fietsen. De zon is alweer flink fel en het warmt op, nadat het vanmorgen hard waaide en niet zo warm was. Italië is een heerlijk land. De vrouwen denken voornamelijk dat ze mooi zijn als ze eruit zien als een snol. Dat kan komen door dit gebied. Heel mooi, maar nogal decadent met dure auto’s, grote dure campers, peperdure racefietsen en mountainbikes, narcistische Italiaanse mamma-design-homo’s met perfect gestileerde kapsels op carbon fietsen in onbetaalbare design fietskleding en dikke bierbuikduitsers met dikke duitse dochters. Wij kunnen niet op tegen die dure fietsen met onze simpele vintage fietsen. Wel heb ik een sexy, design mouwloos fietsjasje gekocht. Dat vonden die Italianen erg lekker. Ik moet nog wel een paar duizend kilometer doorfietsen om de buik weg te trappen die er uitsteekt. I’m the only gay in the village.

    

Zicht op een voorstad van Verona.

Houten brug aan de Via Claudia Augusta. Dichter bij Verona werd dat fietspad steeds nieuwer en beter. Zeer goed besteed EU-geld.

Kerk, leeuw-met-schild-beeld en fontein op Piazza 26 April in Bussolengo.

 

Het Gardameer. Prima hier. Ik wil vandaag verder fietsen naar Verona en vervolgens naar de zuidkant van het Gardameer, maar vooralsnog liggen de boys te slapen.

We hebben in totaal 1174,6 kilometer gefietst tot nu toe en moeten ook nog terug. Dat wordt dus minstens het dubbele.

Gisteren weer een vreselijk zware etappe gereden. Van Rensch tot Torbole aan het Gardameer. 240,36 km, 25,2 km gemiddeld, 9,32 uur op de fiets gezeten. Was echt teveel.  We kwamen in het donker aan en moesten toen nog een levensgevaarlijke afdaling maken over een soort boerenpad. In het donker hobbelden we steil naar beneden. De remmen konden het eigenlijk niet eens meer aan. Oef. Levensgevaarlijk. Onverantwoord! In Torbole waren we in een soort zombies veranderd, konden eigenlijk alleen maar een beetje voor ons uitstaren. Carpaccio en een gigantische pizza gegeten, toen ging het wel weer. Hier aan het Gardameer is het  erg prettig. Een camping tussen de olijf- en palmbomen. Het meer met aan weerszijden bergen en lekker mild weer. Prima. We moeten hier flink bijkomen. Griekenland gaan we niet halen. Te duur en te weinig tijd. Helaas, helaas. Misschien nog Florence. En via Frankrijk terug. De etappes zijn te zwaar geweest. We zijn geprikkeld en humeurig door overbelasting. Overmorgen in ieder geval tot Verona en dan zien we nog wel.

De maximale snelheid is 64,9 km per uur, gehaald op de afdaling naar Sankt Anthon. Gisteren kwamen we ook in de buurt van de 60 per uur in sommige afdalingen. Ongelofelijk dat die pro wielrenners in de afdaling soms wel 90 per uur gaan. Dan moet je bijzonder veel vertrouwen in je fiets en vooral je remmen hebben. Ik vond 65 al eng.

Midden in de Alpen.

 

Een prachtig fort ergens tussen de rotsen in een bocht van der Inn. Speciaal daar gebouwd voor pelgrims onderweg door de wilde wouden.

De zwaarste klim op de Albergpass. Sacha kon ik echt niet bijhouden. Maar ik ben dan ook 28 jaar ouder en 20 kilo zwaarder. En dan viel het verschil nog mee. Die bolletjestrui kan ik echter wel vergeten, ook Tim kon ik niet bijhouden.

 

Na de Reschenpass aan de Reschensee. Ook daar moest ik weer lossen. Ouwe taaie.

De Alpen zijn achter de rug, de meest zware etappes van de trip waren gelijk ook het meest gedenkwaardig. Er is van alles gebeurd, er vloeiden welmoed, zweet en tranen. Het begon met de tranen, die kwamen namelijk in de vorm van regen in grote getallen uit de lucht vallen.

Aan het begin naderden we de Albergpas we konden uiteindelijk niet geloven wat voor een ongelofelijke randdebielen we waren toen we klaar waren met de Albergpas. We dachten op een gegeven moment tijdens de bergtocht over de autoweg: laten we een mooie toeristische route nemen over het grindpad. Dit verliep beslist maar dan ook echt BESLIST niet vlekkeloos, in een mum van tijd kwamen we een gevallen steenlawine tegen, wij, de perceptieloze poepchinezen dachten, laten we maar eens voor de verandering met de voet verdergaan. En zo gingen we langs de eerste puinzooilawine. Daarna volgde een tweede, er werd gesuggereerd om terug te gaan, maar zo koppig als we in ons 0% hersencapaciteithoofden waren, klommen we door. Vervolgens kwam er, je raad het al, een derde en veel ergere, gevallen steenlawine. Hier was met de fiets over de schouder en moeilijke fietsschoenen nauwelijks over heen te komen, maar ja als je net als ons niet helemaal gezond geboren bent dan denk je: ‘laten we in de regen over een klif klimmen met een bijna instortende steenmassa’. En toen was uiteindelijk godzijdank viermaal scheepsrecht, de vierde puinzooi was niet over heen te komen, dus gingen we weer helemaal terug. Gelukkig stond onze trouwe camperveteraan Wim al klaar met een stevige lunch, waardoor we deze ervaring een beetje konden vergeten.

 

 

 

Daarna werd het alleen maar beter en kwam de welmoed.
We begonnen steeds hoger door de Alpen te fietsen en bevonden ons vanzelf in de wonderschone kern hier waren o.a.: stromende watervalletjes, eindeloos hoge bergen met sneeuw op de top en historische architectuur. Toen we bij st. Anton aankwamen begon ook nog eens de zon ons goed te verzorgen. Er valt hier niet veel meer over te zeggen dan dat het genieten was voor zolang het duurde.

 

 

Want op het laatst kwam er nog een stevig portie zweet bij kijken. De zon begon maar weer te chillen achter de wolken en vanzelf sloeg het weer om in een tropische plensbui. Ook naderden we na wat afdalingen de grootste klim van onze trip bij de reschenpass, Hans kreeg hier bijna een hartaanval, Tim moest er erg veel gas kwijt en ik slingerde bijna de afgrond in.
Zweet en emoties kwamen bij deze gigantisch steile klim niet tekort. Toen we het eindelijk gehaald hadden gingen we naar de dichts bij zijnde winkel om ons vol te stoppen met koeken en red bull, waardoor we het laatste stukje naar het eindpunt konden knallen.

Onze vrije dag is precies wat we nodig hadden, behalve rust en spierherstel hebben er ook andere activiteiten plaats gevonden, als eerst namen we een verkoelende, sportieve duik in de bodemloze Bodensee om ons vervolgens volledig vol te vreten met pizza en döner, das hatte geschmackt! Daarna was het tijd voor een prachtige mondharmonicamelodie van Tim ten ode aan de 16e verjaardag van die ouwe zuiplap van een Kaz. Ab jetzt geht Kaz loss über das tanzfläche mit die mädchen. Een tijdje later zijn we met de camper richting de Alpen gereden en bij een mooi beekje geparkeerd, voortreffelijk uitzicht, het heeft lichtelijk iets van de Japanse landschappen. Maar dit was wel weer genoeg lakse praat, want morgen zullen we echt emoties op zijn puurst voelen, wanneer we ons in de Alpen zelf bevinden. Het zal zowel adembenemend worden door de prachtige omgeving als door de oneindige, energieverslindende klimtochten. Maar wij zijn niet stuk te krijgen, wij gaan over de Alpen heen als een kind door een ballenbak.

A taste of the Alpen