Category: 2014

Le Grand Tour is ten einde. De laatste etappe ging door Luxemburg: gestart in Hettange-Grande, wat nog in Frankrijk ligt, eindigend in Esch-sur-Sûre. Een zware afsluitende etappe met drie cols van de buitencategorie. 88.13 km, 20.6 km gemiddeld.

Alpenkoning Sacha was opeens teruggekeerd in het peloton. Hoe is dit mogelijk?

Zo heeft hij toch nog de eindoverwinning kunnen binnenslepen. Al werd het moeilijk, want Tim heeft het hem nog erg lastig gemaakt op de laatste dag. Sacha hield nog net 5 minuten over. Door zijn slechte fysieke staat was het voor hem niet mogelijk zich met de volle 100% te verdedigen.
Morgen koud en regen en gaat iedereen naar huis.
Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Eindstatistieken van deze Tour:
Totale afstand: 2030.7 kilometer
Maximum snelheid: 74.8 kilometer per uur. Nog bereikt in de allerlaatste afdaling naar Esch-sur-Sûre.
Gele trui: Sacha Schraven
Tweede plaats: Tim Schraven
Derde plaats: Hans Schraven
Bolletjestrui: Sacha Schraven
Groene trui: Hans Schraven
Witt trui: Tim Schraven

Aftocht van onze helden vanuit een druipnat Esch-sur-Sûre. Terug naar huis en maar weer trainen voor de volgende Tour.

 
Mooi meertje en brug in Scey-sur-Saone

Gisteren een erg korte etappe. Tot aan Scey-sur-Saone. 45,28 km, 23,3 km gemiddeld. Ideale fietsroute door de Jura, maar de klassementsleider was opgebrand, ziek, zwak en misselijk en aan het einde van zijn latijn. Hij heeft ongeveer 48 uur achter elkaar geslapen.
Vandaag was hij dan ook abandon. In Scey-sur-Saone heeft Sacha le Grand Tour van 2014 verloren.

Maar de tour wacht op niemand dus vandaag gewoon weer een etappe. Van Scey s/S tot aan Liverdun, even voorbij Nancy: 172,63 km, 26,3 km gemiddeld. Weer een ideale fietsroute: glooiende wegen door eindeloze tarwevelden met heerlijke afdalingen en klimmetjes en wat bos af en toe. Ideaal weer, tot het in Nancy begon te spoken. Onweer en stortregen. Doorweekt kwamen we in Liverdun aan.

Heel mooi meertje en kasteeltje in Liverdun in de regen

Na de laatste bergetappe van Corps naar Die in de Haute Alpes van 94 km met een gemiddelde van 24,2 km, is er gisteren in Die een rustdag gehouden. Prachtig weer en een bergstroom om tegen in te zwemmen.

Vandaag weer een etappe: eerst de alpen uit naar Valence en vervolgens door het Rhônedal naar Lyon. Met wind mee scheerden we over de weg. 220 km met een gemiddelde van 29,2 km. Het gemiddelde lag de hele rit boven de dertig, maar doordat we in Lyon telkens voor stoplichten en dergelijke moesten stoppen, werd het op het laatst nog naar beneden gehaald.
We zijn nu moe. Kunnen nauwelijks meer opstaan en vallen in slaap. Morgen staat er weer een etappe van minstens 150 kilometer op het programma.

Langs de Rhône. Met onderaan vreemde architectuur in Lyon.

Last but not least. Wij dachten de laatste etappe op ons gemak uit te fietsen, maar dit bleek toch behoorlijk tegen te vallen. Inmiddels al een grot stuk frankrijk gehad na een fijn en laatste verblijf in Italië, Torbole. Hier hadden wij een kleine break genomen na onze monsteretappe vanaf Höchsten. Paar mooie spots in frankrijk waaronder de locatie aan het meer en nu belandt in het hippiekunstenaarsdorpje Die.
Er waren  3 cols die we moesten overbruggen. dus we kunnen nu stellen dat we aan de norm 3 maal in fietsrechts hebben voldaan.

Goodbye and cheers from france.

Na 2 dagen relaxen op de luxe, welverdiende camping du municipale in Frankrijk, heb ik weer de energie en moed bij elkaar geraapt om het reisverslag van 2 dagen geleden te schrijven. Het was zoals de rest van de Alpen weer eens klimmen en afdalen over o.a. een weg die de D66 heette, maar ditmaal was er een uitzonderlijk hoge berg: le col de Menée. Deze was een taaie rakker om te overwinnen, maar door Alexander Pechtold kon ik steeds op de cruciale momenten weer doortrappen. Die ouwe zakkenwasser bleef in mijn oor zijn politiek slogan fluisteren: en nu VOORUIT.
Verder waren de 2 dagen relaxen vol met grandioos uitzicht over de camping, zowel de natuur als les madamoiselles. Ook was er een heerlijk zwembad en een hippieterras waar flink wat bier genuttigd werd.

De coureurs: Sacha in de rode trui van meest aanvallende renner, Hans in de blauwe trui van beste veteraan en Tim in de witte trui van beste jongere.

De etappe met de col de Madeleine. 20 bochten naar de top, met stijging van 10% en meer.

De beslissende demarrage waar de koers hard gemaakt wordt. Sacha neemt hier definitief afstand en zet de concurrentie op een half uur en meer. Hier is het klassement op zijn kop gezet. Tim probeert te redden wat er te redden is, Hans probeert Tim nog als luitenant te gebruiken, maar moet het hoofd buigen en gooit de handdoek.

Het podium na de beslissende etappe in deze tour. De verliezers erkennen hun nederlaag en buigen respectvol hun hoofden voor de Alpenkoning Sacha Schraven. Hij verwisselt de rode trui van de meest aanvallende renner voor de gele trui van leider in het klassement.

Hier wordt de winnaar meegenomen en van de berg afgegooid.

Vandaag hoog in de Alpen de weg van Gap naar Grenoble gefietst. Dat is wel heel erg zwaar. Zo zwaar dat de camper het bijna niet meer trekt. Ook komen vrachtwagens hier nauwelijks omhoog. Daarom hebben we maar iets van 35 kilometer gereden en staan we halverwege Grenoble bij Corps op een camping. We zijn hier vlakbij de Alpe d’huez, de Col de la Croix de Fer en meer van die bekende cols van de tour de France. Het is koud hier s’nachts.
Sacha heeft ondertussen stevig de gele trui gepakt. Hier in het hooggebergte heeft hij mij op een half uur gereden en Tim op een kwartier. Maar er komen nog genoeg vlakke etappes in de laatste week dus dat kan nog spannend worden.

In onze queste als fietspelgrims hebben we onze heilige missie voltooid: na het fort van Parceval gevonden te hebben in de wouden van Oostenrijk, gebouwd tegen de rotsen in een bocht van de wild stromende Inn, hebben we in Frankrijk aan het Lac de Serre-Porçon de kapel gevonden waar de heilige graal verborgen is. In dit turquoise meer ligt een klein eilandje met een kappelletje. Hier heeft Lancelot du Lac de Graal naartoe gebracht. Hij kwam hier vandaan.
Nu rest ons slechts de terugreis. Deze zal echter nog vol gevaren en avonturen zijn. Wilde wouden, steile hellingen, gevaarlijke afdalingen en vreemdelingen die naar ons loeren en verwilderde blikken toewerpen.

Na een paar dagen zon, strand en dames was het tijd om hedonistisch te handelen, we gingen weer op die fiets. Gelukkig waren de spieren in de loop van tijd weer hersteld en kon er de volle 100% worden gegeven. Dat was ook wel nodig, want onze route begon met een ongeveer 30 km lange klim over de Col de Madelaine. Tijdens de klim begon het steeds harder te regenen en alsof dat nog niet genoeg was, kwam er een zeer stevige, gure wind bij kijken, waar ik voor sleeptouw mocht spelen. Deze combinatie was zeer koelbloedig. De minstens 20 lange slingerbochten veinsden dan ook al onze opgespaarde energie. Maar toen we eenmaal de top bereikten kregen we een respecterende reeks duimpjes omhoog door voorbijrijdende italiaanse rakkers en toen was de redding nabij, er werd een apre-skihut gespot. Gelijk toen we binnenstapten werden we verwarmd door de gezellige sfeer en personeel. Tim graaide gelijk een playboy van de tafel, om vervolgens gelijk op zijn vingers getikt te worden door de serveerster. Onze serveerster bleef ons maar volstoppen, toen we een zooitje croissants ophadden kwam ze gelijk al met appeltaart en andere lekkernijen aanzetten.
Helaas stond Wim niet ver van de apre-skihut en moest erg lang in de kou op ons wachten met de soep die al geserveerd stond, terwijl wij ons liepen vol te vreten met zoetigheid.

Daarna was het de beurt van de afdaling.
Los van het geweldige, gigantische uitzicht is er niet veel te vertellen over het fietsen (behalve als het interessant wordt gevonden hoe banden kapot gaan en worden opgepomd). Vooral omdat we het laatste stuk in de camper hebben meegereden.
Dus ik laat de hieronderstaande foto’s voor me spreken.

Nog steeds aan het Gardameer. Nu aan de zuidkant bij Sirmione. Deze kant is mooier met een ruimer zicht op het meer. Het water en het weer is warmer. Verona zijn we niet ingegaan, de Via Claudia Augusta hield op bij  Bussolengo. We hebben nog op de weg gereden naar Verona, maar daar was erg veel stinkend autoverkeer. Vreselijk. Bovendien was het al 18.00 uur. Heel verstandig zijn we dus maar omgedraaid terug richting Gardameer. 123,68 km gefietst, 20,5 gemiddeld. Flink moeten klimmen op hellingen van 10% en meer. Het bleek lastig Torbole uit te komen. We klommen eerst naar hetzelfde boerenpad waar we een nacht daarvoor in het donker levensgevaarlijk heel steil naar beneden waren gekomen over betonplaten, maar besloten dat niet verder te volgen; veel te steil en hobbelig. We moesten dezelfde weg terug om vervolgens een zeer zware klim te maken naar Nago. Daarvandaan konden we gemakkelijk verder richting Rovereto om weer op de Via Claudia Augusta te komen. Die was tot nog toe voornamelijk naar beneden, maar nu zaten er flinke bergjes tussen. Het zwaarste van klimmen is de constante druk op de bovenspieren van de bovenbenen. Met 10% of meer moet je contstant druk op de pedalen houden, anders val je stil. Dat en de aanslag op je hele lichaam natuurlijk. Het valt me mee dat ik niet omgevallen ben met een hartaanval. Het voelde af en toe alsof dat ging gebeuren.

Vandaag gaan we naar de Middellandse zee in de buurt van Genova (Genua). Heb wel weer zin in een stukje fietsen. De zon is alweer flink fel en het warmt op, nadat het vanmorgen hard waaide en niet zo warm was. Italië is een heerlijk land. De vrouwen denken voornamelijk dat ze mooi zijn als ze eruit zien als een snol. Dat kan komen door dit gebied. Heel mooi, maar nogal decadent met dure auto’s, grote dure campers, peperdure racefietsen en mountainbikes, narcistische Italiaanse mamma-design-homo’s met perfect gestileerde kapsels op carbon fietsen in onbetaalbare design fietskleding en dikke bierbuikduitsers met dikke duitse dochters. Wij kunnen niet op tegen die dure fietsen met onze simpele vintage fietsen. Wel heb ik een sexy, design mouwloos fietsjasje gekocht. Dat vonden die Italianen erg lekker. Ik moet nog wel een paar duizend kilometer doorfietsen om de buik weg te trappen die er uitsteekt. I’m the only gay in the village.

Zicht op een voorstad van Verona.

Houten brug aan de Via Claudia Augusta. Dichter bij Verona werd dat fietspad steeds nieuwer en beter. Zeer goed besteed EU-geld.

Kerk, leeuw-met-schild-beeld en fontein op Piazza 26 April in Bussolengo.

Het Gardameer. Prima hier. Ik wil vandaag verder fietsen naar Verona en vervolgens naar de zuidkant van het Gardameer, maar vooralsnog liggen de boys te slapen.

We hebben in totaal 1174,6 kilometer gefietst tot nu toe en moeten ook nog terug. Dat wordt dus minstens het dubbele.