Sacha

Na een paar dagen zon, strand en dames was het tijd om hedonistisch te handelen, we gingen weer op die fiets. Gelukkig waren de spieren in de loop van tijd weer hersteld en kon er de volle 100% worden gegeven. Dat was ook wel nodig, want onze route begon met een ongeveer 30 km lange klim over de Col de Madelaine. Tijdens de klim begon het steeds harder te regenen en alsof dat nog niet genoeg was, kwam er een zeer stevige, gure wind bij kijken, waar ik voor sleeptouw mocht spelen. Deze combinatie was zeer koelbloedig. De minstens 20 lange slingerbochten veinsden dan ook al onze opgespaarde energie. Maar toen we eenmaal de top bereikten kregen we een respecterende reeks duimpjes omhoog door voorbijrijdende italiaanse rakkers en toen was de redding nabij, er werd een apre-skihut gespot. Gelijk toen we binnenstapten werden we verwarmd door de gezellige sfeer en personeel. Tim graaide gelijk een playboy van de tafel, om vervolgens gelijk op zijn vingers getikt te worden door de serveerster. Onze serveerster bleef ons maar volstoppen, toen we een zooitje croissants ophadden kwam ze gelijk al met appeltaart en andere lekkernijen aanzetten.
Helaas stond Wim niet ver van de apre-skihut en moest erg lang in de kou op ons wachten met de soep die al geserveerd stond, terwijl wij ons liepen vol te vreten met zoetigheid.

Daarna was het de beurt van de afdaling.
Los van het geweldige, gigantische uitzicht is er niet veel te vertellen over het fietsen (behalve als het interessant wordt gevonden hoe banden kapot gaan en worden opgepomd). Vooral omdat we het laatste stuk in de camper hebben meegereden.
Dus ik laat de hieronderstaande foto’s voor me spreken.