Sacha

De Alpen zijn achter de rug, de meest zware etappes van de trip waren gelijk ook het meest gedenkwaardig. Er is van alles gebeurd, er vloeiden welmoed, zweet en tranen. Het begon met de tranen, die kwamen namelijk in de vorm van regen in grote getallen uit de lucht vallen.

Aan het begin naderden we de Albergpas we konden uiteindelijk niet geloven wat voor een ongelofelijke randdebielen we waren toen we klaar waren met de Albergpas. We dachten op een gegeven moment tijdens de bergtocht over de autoweg: laten we een mooie toeristische route nemen over het grindpad. Dit verliep beslist maar dan ook echt BESLIST niet vlekkeloos, in een mum van tijd kwamen we een gevallen steenlawine tegen, wij, de perceptieloze poepchinezen dachten, laten we maar eens voor de verandering met de voet verdergaan. En zo gingen we langs de eerste puinzooilawine. Daarna volgde een tweede, er werd gesuggereerd om terug te gaan, maar zo koppig als we in ons 0% hersencapaciteithoofden waren, klommen we door. Vervolgens kwam er, je raad het al, een derde en veel ergere, gevallen steenlawine. Hier was met de fiets over de schouder en moeilijke fietsschoenen nauwelijks over heen te komen, maar ja als je net als ons niet helemaal gezond geboren bent dan denk je: ‘laten we in de regen over een klif klimmen met een bijna instortende steenmassa’. En toen was uiteindelijk godzijdank viermaal scheepsrecht, de vierde puinzooi was niet over heen te komen, dus gingen we weer helemaal terug. Gelukkig stond onze trouwe camperveteraan Wim al klaar met een stevige lunch, waardoor we deze ervaring een beetje konden vergeten.

 

 

 

Daarna werd het alleen maar beter en kwam de welmoed.
We begonnen steeds hoger door de Alpen te fietsen en bevonden ons vanzelf in de wonderschone kern hier waren o.a.: stromende watervalletjes, eindeloos hoge bergen met sneeuw op de top en historische architectuur. Toen we bij st. Anton aankwamen begon ook nog eens de zon ons goed te verzorgen. Er valt hier niet veel meer over te zeggen dan dat het genieten was voor zolang het duurde.

 

 

Want op het laatst kwam er nog een stevig portie zweet bij kijken. De zon begon maar weer te chillen achter de wolken en vanzelf sloeg het weer om in een tropische plensbui. Ook naderden we na wat afdalingen de grootste klim van onze trip bij de reschenpass, Hans kreeg hier bijna een hartaanval, Tim moest er erg veel gas kwijt en ik slingerde bijna de afgrond in.
Zweet en emoties kwamen bij deze gigantisch steile klim niet tekort. Toen we het eindelijk gehaald hadden gingen we naar de dichts bij zijnde winkel om ons vol te stoppen met koeken en red bull, waardoor we het laatste stukje naar het eindpunt konden knallen.