Category: 2014

Gisteren weer een vreselijk zware etappe gereden. Van Rensch tot Torbole aan het Gardameer. 240,36 km, 25,2 km gemiddeld, 9,32 uur op de fiets gezeten. Was echt teveel.  We kwamen in het donker aan en moesten toen nog een levensgevaarlijke afdaling maken over een soort boerenpad. In het donker hobbelden we steil naar beneden. De remmen konden het eigenlijk niet eens meer aan. Oef. Levensgevaarlijk. Onverantwoord! In Torbole waren we in een soort zombies veranderd, konden eigenlijk alleen maar een beetje voor ons uitstaren. Carpaccio en een gigantische pizza gegeten, toen ging het wel weer. Hier aan het Gardameer is het  erg prettig. Een camping tussen de olijf- en palmbomen. Het meer met aan weerszijden bergen en lekker mild weer. Prima. We moeten hier flink bijkomen. Griekenland gaan we niet halen. Te duur en te weinig tijd. Helaas, helaas. Misschien nog Florence. En via Frankrijk terug. De etappes zijn te zwaar geweest. We zijn geprikkeld en humeurig door overbelasting. Overmorgen in ieder geval tot Verona en dan zien we nog wel.

De maximale snelheid is 64,9 km per uur, gehaald op de afdaling naar Sankt Anthon. Gisteren kwamen we ook in de buurt van de 60 per uur in sommige afdalingen. Ongelofelijk dat die pro wielrenners in de afdaling soms wel 90 per uur gaan. Dan moet je bijzonder veel vertrouwen in je fiets en vooral je remmen hebben. Ik vond 65 al eng.

Midden in de Alpen.

 

Een prachtig fort ergens tussen de rotsen in een bocht van der Inn. Speciaal daar gebouwd voor pelgrims onderweg door de wilde wouden.

De zwaarste klim op de Albergpass. Sacha kon ik echt niet bijhouden. Maar ik ben dan ook 28 jaar ouder en 20 kilo zwaarder. En dan viel het verschil nog mee. Die bolletjestrui kan ik echter wel vergeten, ook Tim kon ik niet bijhouden.

 

Na de Reschenpass aan de Reschensee. Ook daar moest ik weer lossen. Ouwe taaie.

De Alpen zijn achter de rug, de meest zware etappes van de trip waren gelijk ook het meest gedenkwaardig. Er is van alles gebeurd, er vloeiden welmoed, zweet en tranen. Het begon met de tranen, die kwamen namelijk in de vorm van regen in grote getallen uit de lucht vallen.

Aan het begin naderden we de Albergpas we konden uiteindelijk niet geloven wat voor een ongelofelijke randdebielen we waren toen we klaar waren met de Albergpas. We dachten op een gegeven moment tijdens de bergtocht over de autoweg: laten we een mooie toeristische route nemen over het grindpad. Dit verliep beslist maar dan ook echt BESLIST niet vlekkeloos, in een mum van tijd kwamen we een gevallen steenlawine tegen, wij, de perceptieloze poepchinezen dachten, laten we maar eens voor de verandering met de voet verdergaan. En zo gingen we langs de eerste puinzooilawine. Daarna volgde een tweede, er werd gesuggereerd om terug te gaan, maar zo koppig als we in ons 0% hersencapaciteithoofden waren, klommen we door. Vervolgens kwam er, je raad het al, een derde en veel ergere, gevallen steenlawine. Hier was met de fiets over de schouder en moeilijke fietsschoenen nauwelijks over heen te komen, maar ja als je net als ons niet helemaal gezond geboren bent dan denk je: ‘laten we in de regen over een klif klimmen met een bijna instortende steenmassa’. En toen was uiteindelijk godzijdank viermaal scheepsrecht, de vierde puinzooi was niet over heen te komen, dus gingen we weer helemaal terug. Gelukkig stond onze trouwe camperveteraan Wim al klaar met een stevige lunch, waardoor we deze ervaring een beetje konden vergeten.

 

 

 

Daarna werd het alleen maar beter en kwam de welmoed.
We begonnen steeds hoger door de Alpen te fietsen en bevonden ons vanzelf in de wonderschone kern hier waren o.a.: stromende watervalletjes, eindeloos hoge bergen met sneeuw op de top en historische architectuur. Toen we bij st. Anton aankwamen begon ook nog eens de zon ons goed te verzorgen. Er valt hier niet veel meer over te zeggen dan dat het genieten was voor zolang het duurde.

 

 

Want op het laatst kwam er nog een stevig portie zweet bij kijken. De zon begon maar weer te chillen achter de wolken en vanzelf sloeg het weer om in een tropische plensbui. Ook naderden we na wat afdalingen de grootste klim van onze trip bij de reschenpass, Hans kreeg hier bijna een hartaanval, Tim moest er erg veel gas kwijt en ik slingerde bijna de afgrond in.
Zweet en emoties kwamen bij deze gigantisch steile klim niet tekort. Toen we het eindelijk gehaald hadden gingen we naar de dichts bij zijnde winkel om ons vol te stoppen met koeken en red bull, waardoor we het laatste stukje naar het eindpunt konden knallen.

Onze vrije dag is precies wat we nodig hadden, behalve rust en spierherstel hebben er ook andere activiteiten plaats gevonden, als eerst namen we een verkoelende, sportieve duik in de bodemloze Bodensee om ons vervolgens volledig vol te vreten met pizza en döner, das hatte geschmackt! Daarna was het tijd voor een prachtige mondharmonicamelodie van Tim ten ode aan de 16e verjaardag van die ouwe zuiplap van een Kaz. Ab jetzt geht Kaz loss über das tanzfläche mit die mädchen. Een tijdje later zijn we met de camper richting de Alpen gereden en bij een mooi beekje geparkeerd, voortreffelijk uitzicht, het heeft lichtelijk iets van de Japanse landschappen. Maar dit was wel weer genoeg lakse praat, want morgen zullen we echt emoties op zijn puurst voelen, wanneer we ons in de Alpen zelf bevinden. Het zal zowel adembenemend worden door de prachtige omgeving als door de oneindige, energieverslindende klimtochten. Maar wij zijn niet stuk te krijgen, wij gaan over de Alpen heen als een kind door een ballenbak.

A taste of the Alpen

Vandaag in de milde, warme zon in de Bodensee gezwommen en eraan gelegen met zicht op de Alpen aan de overkant. Kreeg daar een soort Sissi gevoel. Goed leven zo. Vanavond staan we hier in het Klostertall in Dalaas op een camping waar het plotseling ging regenen. In Bludenz scheen de zon nog. Ik heb maar weer eens een monnikkenwerk verricht door een naaf (as) op een ander wiel om te spaken. Dat betekent twee maal 36 spaken van de wielen af halen en dan nogmaals één maal 36 er weer op spaken op de juiste manier. Ik heb het voorlopig maar even weg gelegd, Al was ik bezig met de spaken er weer op te zetten. Lukte even niet. Morgen de allerzwaarste etappe over de Albergpas naar Sankt Anthon.

 

 

Fietsmonnik

nou maar weer even wat down to earth geouwehoer, hoor, wat een filosofische bullshit, maar klinkt wel.
“ik zit hier heel alleen in mijn campertje te zitten, dat is voor mij tot nog toe mijn lot”.
tot nog toe wel elke dag met mooi weer, maar helaas nu in het Klosterdal vol in de regen, wat meteen de hele boel iets mistroostigs geeft.
de mannen hebben er al heel wat kilometers op zitten en worden elke avond op hun wenken bedient met een goede maaltijd.
behalve gisteravond, toen hebben we heerlijk voor niet al teveel geld aan de Bodensee uit gegeten met een voortreffelijk ijstoetje, Tim zelfs 2.
morgen moet het dan gaan gebeuren, de Arlbergpas. dat wordt 1300 meter omhoog klimmen met stukken van 10 %.
mijn voorspelling; Sacha met 2 vingers in zijn neus, omhoog. Tim daar direct achteraan en Hans zal met de 20 kg. meer aan zijn lijf, flink af gaan zien.
ik zal proberen “het lijden”, morgen op de gevoelige plaat vast te leggen, zodat jullie hiervan ook getuige kunnen zijn.
morgen horen jullie meer.

groet.

Na zaterdag een zwakke tour, hebben we dit gisteren met een barre tocht naar höchsten recht gezet, en is daarmee vandaag de eerste rustdag ingelast.
Afgelopen dag de route naar Höchsten was naar verwachting van Sacha toch enigzins een dodemansrit.
Boerenklompen om de poten, boerenkeppel op het edje en de miergladde outfit om het rompje.
Wat deze gouden combinatie tot zijn ware aard maakt is het propere laagje boerenbruin, vooral Hans heeft
zijn zomerse huid te pakken. Sacha heeft daarentegen ook een lekkere pro-neger-laag.
Als echte hollandse doortrappers hebben wij ons weer begeven op de buitenlandse, onbekende en vooral heuvelachtige terreinen.

De eerste etappe naar Sigmaringen, waar de eerste stevige klim was gearriveerd, ging grotendeels vlekkeloos.
Flinke teugen adem, aromatische kwellingen en kruistochten hebben ons de berg op en af geholpen. Als Atheïsten konden wij
ons maar beter terugtrekken van dit christelijke geneuzel, reeds hebben wij ons verwijdert uit deze menigte en hwbbwn in Armstrong tempo
De volgende berg gestrotseert. Religie was niet iets waar we ons op dit moment mee bezig hielden als doorgewinterde fietspelgrims.

Hoogtepunten hebben uiteraard ook zijn laagtepunten. De afdalingen waren dan ook de grote herstelfactoren tijdens deze tour.
En uiteraard stonden tegenover deze klimmen een carlsbergs-landschap omringd met kastelen, kerken en bratwürsten te wachten.
Net als onze maag die naar een verfijnd, fijngekneet, handgemaakt, vakmanschapwaardig smeuïg broodje zat te smachten.

Deze veronderstelling kan natuurlijk aangevuld worden met de reeks geplaatste quote van beroeps-filosoof Sacha:
“De volstrekt alledaagse behoeftes, krijgen een ongekende waarde toegeïgend tijdens topsport”. – Sacha Schraven
En deze van wijze alchemist en beroeps-monnik Hans:
“Fietsen is makkelijk, maar makkelijk fietsen is een zeer slechte vertaling van Johan Cruyf.”  – Hans Schraven

De reis ging verder richting Höchsten die echter een stuk minder vlekkeloos tot matig verliep.
Lekke banden, stijle hellingen en met een eind in zicht kregen geel, groen en bolletje het niet vermakelijk.
Maar kracht werd hydroponisch, snelheid werd onbegrensd, benen werden dynamisch, het leek wel of
we op een bepaald moment de tijd aan het vermaken waren.

Klimmen geeft de fietser een beuk en een donderslag, totdat hij de top zag en als uitkomst: een gerustellende glimlach.
Tempo, flow en boerenmentaliteit maakt de echte klimmer de echte klimmer, de ware jakhals.
Zelfkennis, doerakiteit, pelgrimiteit, affiniteit en agressie zijn daarom ook grote waarden in dit proces.
De prooi roept, terwijl de klimmer spreekt. Geniet, maar fiets niet matig.
Maar het echte beroepsgeheim, de gouden techniek is natuurlijk onbegaande kennis voor de buitenstaander.
Sacha heeft daarom ook de badge voor echte jackhals, gewicht en bouw kan hier als kleine hint worden gegeven.

Dit omschrijft gelijk het klassement:   Hans als guard&guide, als teeuwen-imitator, als koprijder, als ware diesel ;               de gele trui.
Sacha als welspreker, als doerak, als jakhals, als beroeps-filosoof ;                     de bolletjes trui.
Wim als mascotte, als onovertroffen wegpiraat, als poepschepper, als korsakov-patient ;    de ravensburger trofee.

Houdoe

De zwaarste etappe in Duitsland, maar ook de  mooiste, denk ik, al was het langs de Rijn ook prachtig en heerlijk. 131 km, 21,2 km gemiddeld. Lange, behoorlijk steile beklimmingen en warm. Van Tübingen tot Höchsten bij de Ilmensee. Daar kregen we een prachtig uitzicht op de Bodensee en de contouren van de Alpen. Dat zag er in de verte al zeer indrukwekkend uit. In Nederland en langs de Rijn reed ik meestal vooraan en Sacha achteraan, maar hier in de heuvels en bergen rijdt Sacha me fluitend voorbij en in de vernieling. Hij is een topklimmer, perfect ervoor gebouwd. Als het maar even omhoog gaat, vliegt ie er alweer voorbij, in de afdaling haal ik ze dan weer zonder trappen in en moet zelfs nog bijremmen om niet tegen ze aan te rijden, ben minstens 10 kilo te zwaar voor het echte klimwerk. Ik merk echter dat ik mijn adem en spieren begin te vinden in de klim en af en toe haalde ik ze vandaag ook in.
Tim is telkens zo’n beetje ‘in between’. Ik heb de gele trui, Tim de groene en Sacha de bolletjestrui.
Op een gegeven moment hield het fietspad op en werd begroeid bos met een vage aanduiding van wat een fietspad zou moeten zijn. Fietspad is een zeer ruim begrip hier. Dat maakt het ook wel spannend en afwisselend, maar erg veeleisend voor de banden. Vandaag weer twee lek. Er bleek geen velglint in het achterwiel van Tim te zitten.
We staan nu aan de Bodensee en gaan overmorgen de Alpen in.

Eigenlijk is het de blauwe, rode en witte trui.

Wegkapitein

Bergkoning

Beste jongere met de witte trui

  

Sfeerimpressies.

Tim in between

Prachtig kasteel op een rotsheuvel bij Sigmaringen

 

De 170 km is toch maar 130 km geworden. De grote zeulende heuvels, het warme weer, genadeloze fietsterreinen en verscheidene ongevallen waren ons meester geworden.
Als beloning voor deze slopende etappe mochten we genieten van het verbluffende uitzicht, waar we gelijk onze eerste blik op een deel van de Alpen konden werpen. We zagen gelijk al dat dit geen kattenpis is en werden gedwongen om maatregelen te treffen. Het is nu als volgt: voor nu houden we het even op een relaxte avond en een rustdag om rust en slaap te pakken en aangetaste, verzuurde spieren te laten herstellen. 24 Juni komen we dan weer in actie om vervolgens de grootste uitdaging van de trip te overmeesteren en wat mooie foto’s met onze volgers te delen.

Het gevoel van de Alpen begint er al in te dreunen.
We hebben gisteren misschien geen 270 km gereden, maar wel 30 met een zeer ruig bergachtig terrein.
De kilometers worden minder, maar de inspanning wordt intenser.

Vandaag gaan we 170 km over bergachtig gebied proberen, een dodemansrit vergeleken met gisteren.
Of we dat gaan halen is sterk de vraag, maar als we het halen hebben we weer een flinke prestatie erbij.

 

En dit is wat Wim zoal doet:

Hij ligt elke avond als eerste te snurken. Nu ook alweer. Maar hij verzorgt ons verder tot in de puntjes met elke dag een prima ontbijt en elke avond een volledige maaltijd. Ook vangt hij ons op als we pech hebben. Prima geregeld.

Morgen halen we misschien Oostenrijk al. Bregenz aan de Bodensee. Maar dat wordt dan wel een erg zware etappe. Zonder pech moet het kunnen. Zitten zware klimmen bij. De zwaarste etappe van boekje één van Reitsma´s route van Amsterdam naar Rome.