De zwaarste etappe in Duitsland, maar ook de mooiste, denk ik, al was het langs de Rijn ook prachtig en heerlijk. 131 km, 21,2 km gemiddeld. Lange, behoorlijk steile beklimmingen en warm. Van Tübingen tot Höchsten bij de Ilmensee. Daar kregen we een prachtig uitzicht op de Bodensee en de contouren van de Alpen. Dat zag er in de verte al zeer indrukwekkend uit. In Nederland en langs de Rijn reed ik meestal vooraan en Sacha achteraan, maar hier in de heuvels en bergen rijdt Sacha me fluitend voorbij en in de vernieling. Hij is een topklimmer, perfect ervoor gebouwd. Als het maar even omhoog gaat, vliegt ie er alweer voorbij, in de afdaling haal ik ze dan weer zonder trappen in en moet zelfs nog bijremmen om niet tegen ze aan te rijden, ben minstens 10 kilo te zwaar voor het echte klimwerk. Ik merk echter dat ik mijn adem en spieren begin te vinden in de klim en af en toe haalde ik ze vandaag ook in.
Tim is telkens zo’n beetje ‘in between’. Ik heb de gele trui, Tim de groene en Sacha de bolletjestrui.
Op een gegeven moment hield het fietspad op en werd begroeid bos met een vage aanduiding van wat een fietspad zou moeten zijn. Fietspad is een zeer ruim begrip hier. Dat maakt het ook wel spannend en afwisselend, maar erg veeleisend voor de banden. Vandaag weer twee lek. Er bleek geen velglint in het achterwiel van Tim te zitten.
We staan nu aan de Bodensee en gaan overmorgen de Alpen in.
Eigenlijk is het de blauwe, rode en witte trui.
Wegkapitein
Bergkoning
Beste jongere met de witte trui
Sfeerimpressies.
Tim in between
Prachtig kasteel op een rotsheuvel bij Sigmaringen